نتایج اپی‌کراتوپلاستی در درمان کراتوگلوبوس پیش‌رفته

چکیده هدف: بررسی نتایج آناتومیک و بینایی در هفت مورد جراحی اپی‌کراتوپلاستی در درمان مبتلایان به کراتوگلوبوس پیش‌رفته. روش پژوهش: هفت چشم از 6 بیمار مبتلا به کراتوگلوبوس پیش‌رفته، تحت عمل جراحی اپی‌کراتوپلاستی قرار گرفتند. در گروه کراتوگلوبوس با صلبیه آبی، پس از کراتکتومی سطحی و برداشتن اپی‌تلیوم قرنیه گیرنده و آندوتلیوم و دسمه دهنده، بافت دهنده با اندازه 12 تا 13 میلی‌متر، به صورت روی هم‌گذاشتن (on lay) در قسمت نقب‌زده (undermined) صلبیه گیرنده، با بخیه‌های جداگانه پیوند شد. در گروه کراتوگلوبوس بدون صلبیه آبی، یک برش هلالی در محیط قرنیه داده شد و قرنیه دهنده با اندازه 5/10 تا 11 میلی‌متر، پس از برداشتن دسمه و آندوتلیوم دهنده و اپی‌تلیوم گیرنده، پیوند شد. نتایج: از 6 بیمار با دامنه سنی 5 تا 39 سال که به علت کراتوگلوبوس پیش‌رفته تحت عمل جراحی اپی‌کراتوپلاستی قرار گرفتند؛ سه بیمار دارای صلبیه آبی، بیش‌حرکتی (هایپرموبیلیتی) مفاصل و سابقه ازدواج فامیلی در والدینشان بودند. بیماران دارای صلبیه آبی، کودک و تک‌چشمی بودند و چشم مقابل خود را با ضربه جزیی از دست داده بودند. سه بیمار دیگر فقط مبتلا به کراتوگلوبوس پیش‌رفته بدون علایم سیستمیک بودند که در یک بیمار از این گروه، هر دو چشم تحت عمل جراحی قرار گرفت. این سه بیمار، بزرگ‌سال بودند. بیماران به مدت 10تا 30 ماه پی‌گیری شدند. دید قبل از عمل این بیماران به طور متوسط 400/20 بود و پس از عمل به 160/20 افزایش یافت. متوسط ضخامت قرنیه قبل از عمل 200 میکرون بود که بعد از عمل به 800 میکرون افزایش یافت. یک بیمار به کیست اپی‌تلیومی داخل استرومایی دچار شد. وسکولاریزیشن شدید در بافت پیوندی، در یک مورد (که قبل از عمل دچار جداشدگی کامل دسمه شده بود) اتفاق افتاد. نتیجه‌گیری: اپی‌کراتوپلاستی، روشی به نسبت بی‌خطر و موثر در درمان کراتوگلوبوس است و موجب افزایش ضخامت قرنیه می­گردد. به منظور افزایش ضخامت استرومای قرنیه و احتمالاً جلوگیری از ایجاد هیدروپس، سوراخ شدن و یا پارگی قرنیه که معمولاً موجب از دست رفتن چشم می‌گردد؛ این عمل باید در این بیماران انجام شود. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1384؛ دوره 11، شماره 1: 39-31.